ماه شب چهار ده

خورشید دلش گرفته ماتم دارد 

دنیا همه در نبود تو غم دارد 

تنها تو دلیل بارش بارانی

برگرد ؛ زمین فقط تو را کم دارد 

سیصد و سیزده نفر

ای کاش بلا ز دامنش دور شود 

چشم همه عاشقان پر از نور شود

ای کاش خدا خودش مقدر سازد 

تا سیصد و سیزده نفر جور شود 

طعم عسل

عمری ست که از ماه عسل می خوانیم 

از شعر و ترانه و غزل می خوانیم 

ما زمزمه آمدنت را هر روز 

با حی علی خیر عمل می خوانیم 

چشمم به در است...

چون جد خودت لبالب از دردی تو 

از این همه انتظار دلسردی تو 

من شیعه قابلی نبودم اما 

چشمم به در است تا که برگردی تو 

آدم برفی

از آمدنت دگر نگوید حرفی 

هر کس که برای او ندارد صرفی 

باید ز خجالت همه مان آب شویم 

ما منتظران مثال آدم برفی 

کلام جان

گفتند که با کلام جان می آید 

عطری ست که پایان خزان می آید 

هر پنجره عطر استجابت دارد 

آن صبح که صاحب الزمان می آید

ندبه

هرچند که در فکر ثوابیم همه 

اما به عمل خانه خرابیم همه 

نه، عطر گل یاس نخواهد پیچید

وقتی که به جای ندبه خوابیم همه 

افسوس

افسوس که در حق تو ما بد کردیم 

ابراز علاقه تو را رد کردیم 

ناراحت از اینکه غیبتت طولانی ست 

اما خودمان راه تو را سد کردیم 

ای کاش

ای روح و ضمیر و جان ما آقا جان 

ای کاش که در زمان ما آقا جان ...

شرمنده اگر خسته و دلسرد شدی 

از لقلقه زبان ما آقا جان

دل من نتواند

دیگر ز تو دوری دل من نتواند 

یک عمر صبوری دل من نتواند 

گر جمع شود تمام اسباب طرب 

خوشحالی زوری دل من نتواند