جمعه

وقتش شده بشنوم صدایی آقا!

ای زمزمه عشق کجایی آقا!

عمریست که ما چشم به راهت هستیم

ای کاش که این جمعه بیایی آقا!

قافله

یک زخم که از سقیفه بر جا مانده

یک سر که به روی نیزه بالا مانده

ای منتقم تمام بد عهدی ها!

برگرد که این قافله تنها مانده

از لقلقه زبان ما

ای صاحب مهربان ما آقاجان!

ای کاش که در زمان ما آقاجان...

شرمنده اگر خسته و نومید شدی

از لقلقه زبان ما آقاجان

ماه شب چهار ده

خورشید دلش گرفته ماتم دارد 

دنیا همه در نبود تو غم دارد 

تنها تو دلیل بارش بارانی

برگرد ؛ زمین فقط تو را کم دارد 

سیصد و سیزده نفر

ای کاش بلا ز دامنش دور شود 

چشم همه عاشقان پر از نور شود

ای کاش خدا خودش مقدر سازد 

تا سیصد و سیزده نفر جور شود 

طعم عسل

عمری ست که از ماه عسل می خوانیم 

از شعر و ترانه و غزل می خوانیم 

ما زمزمه آمدنت را هر روز 

با حی علی خیر عمل می خوانیم 

چشمم به در است...

چون جد خودت لبالب از دردی تو 

از این همه انتظار دلسردی تو 

من شیعه قابلی نبودم اما 

چشمم به در است تا که برگردی تو 

آدم برفی

از آمدنت دگر نگوید حرفی 

هر کس که برای او ندارد صرفی 

باید ز خجالت همه مان آب شویم 

ما منتظران مثال آدم برفی 

کلام جان

گفتند که با کلام جان می آید 

عطری ست که پایان خزان می آید 

هر پنجره عطر استجابت دارد 

آن صبح که صاحب الزمان می آید

ندبه

هرچند که در فکر ثوابیم همه 

اما به عمل خانه خرابیم همه 

نه، عطر گل یاس نخواهد پیچید

وقتی که به جای ندبه خوابیم همه