ماه اذان می گوید

خورشید ز سوی قبله می آید زود

  باران ز خوشی ترانه خوان خواهد بود

وقتی برسد ماه اذان می گوید

در پشت سرش نماز می خواند رود

نماز

آماده شدیم و با وضو می خوانیم

در حال نیاز و جستجو می خوانیم

ما منتظر روز طلوعش هستیم

روزی که نماز، پشت او می خوانیم

قافله

یک زخم که از سقیفه بر جا مانده

یک سر که به روی نیزه بالا مانده

ای منتقم تمام بد عهدی ها!

برگرد که این قافله تنها مانده

از لقلقه زبان ما

ای صاحب مهربان ما آقاجان!

ای کاش که در زمان ما آقاجان...

شرمنده اگر خسته و نومید شدی

از لقلقه زبان ما آقاجان

سیصد و سیزده نفر

ای کاش بلا ز دامنش دور شود 

چشم همه عاشقان پر از نور شود

ای کاش خدا خودش مقدر سازد 

تا سیصد و سیزده نفر جور شود 

طعم عسل

عمری ست که از ماه عسل می خوانیم 

از شعر و ترانه و غزل می خوانیم 

ما زمزمه آمدنت را هر روز 

با حی علی خیر عمل می خوانیم 

چشمم به در است...

چون جد خودت لبالب از دردی تو 

از این همه انتظار دلسردی تو 

من شیعه قابلی نبودم اما 

چشمم به در است تا که برگردی تو 

آدم برفی

از آمدنت دگر نگوید حرفی 

هر کس که برای او ندارد صرفی 

باید ز خجالت همه مان آب شویم 

ما منتظران مثال آدم برفی 

ندبه

هرچند که در فکر ثوابیم همه 

اما به عمل خانه خرابیم همه 

نه، عطر گل یاس نخواهد پیچید

وقتی که به جای ندبه خوابیم همه 

دل من نتواند

دیگر ز تو دوری دل من نتواند 

یک عمر صبوری دل من نتواند 

گر جمع شود تمام اسباب طرب 

خوشحالی زوری دل من نتواند